Marinke Eijgenraam

De voorstelling Ontheemd is in nauwe samenwerking tussen Marinke Eijgenraam en Geartsje van der Zee ontstaan vanuit het verlangen om een voorstelling te maken in de diepte van een waterput.
Deze put zou dienen als een metafoor: een constructie om tot diepere lagen te komen.
Een cliché voor iets waarin je opgesloten wordt en een representatie van heel weinig hoop. De put zou een sociale, intellectuele en emotionele context creëren: een heldere vorm staande voor de beperking van je bewegingsvrijheid.
“Ik wilde de confrontatie met iets dat we niet willen zien plots onthullen waardoor je als toeschouwer niet meer wegkijken kán. Met de voorstelling wilde ik een totaalervaring regisseren waarin licht, geluid, spel en scenografie allen even belangrijk zouden zijn om de zintuigen van de toeschouwer optimaal te bespelen. Daarmee wilde ik een wisselwerking creëren waarin prettige gevoelens steeds zouden worden afgewisseld met gevoelens van onbehagen en angst.”

Ontheemd speelt zich af in een decor dat uit verschillende ruimtes bestaat. Nadat de tien man publiek ontdaan is van onnodige bagage worden zij ontvangen in een krap houten hok waar zij net zij aan zij kunnen staan.
Hier staan zij in de wacht om een voor een naar een ronde omsloten ruimte te bewegen en plaats te nemen rondom een houten put. Wanneer zij het wateroppervlakte in staren dat zich op voethoogte bevindt wordt deze uit het niets doorbroken. Het water dat naar beneden stroomt introduceert een diepte van zeven meter en geeft zicht op de bodem waar zich een nieuw watervlak vormt.

In deze diepte verschijnt een eenling waar na verloop van tijd steeds iemand zich bijvoegt.
Voortbewegend, opzoek naar een eigen plek. Tussen samenwerken en elkaar verdrukken een eigen ruimte creëren en samenzijn, ontstaat een benarde en onhoudbare situatie. Vanuit verdringing ontstaat verdrinking.
Het wateroppervlakte dat boven hen hangt komt door reikende handen die zoeken naar een uitweg in beweging.
Druppel voor druppel begint het water haar weg te vinden wat uitgroeit tot een watervloed waarin maar éen overeind blijft staan. De tunnel is nu leeg van effecten: de tien toeschouwers worden niet meer gevoed met poëtische beelden maar geconfronteerd met een eenling die voor het eerst het directe oogcontact met hen legt.
De tien toeschouwers worden op dat moment verzocht de ruimte te verlaten.

Loes van der Pligt, artistiek leider Mime Opleiding:
“De beelden die ik zie daar diep beneden me, roepen beelden op van vluchtelingen, rubberboten, drenkelingen. Beelden die ik opgeslagen heb en soms weggestopt, omdat ze te heftig waren en waar ik niets mee heb gedaan. Beelden die me wakker hebben gehouden, maar die ik ook weer was vergeten. En hier in deze kleine ruimte kijkend naar beneden waar iemand, doorweekt van het water, omhoog kijkt naar mij, komen al die beelden weer tot leven. Maar het maakt ook de vraag los en ik dan, wat doe ik om deze mensen te helpen. En dat is confronterend en maakt me heel stil.”