StervelingGedragscodes in een schemergebied wanneer onze eigen levensoriëntatie op de proef wordt gesteld

Wanneer transformeert een naaste zich van een persoon naar een lijk?
Hoe verhouden we ons tót- en gaan we om mét een lichaam dat ogenschijnlijk geen ziel meer in zich draagt. Gedragscodes in een schemergebied wanneer onze eigen levensoriëntatie op de proef wordt gesteld.

De verstilde voorstelling Sterveling creëerde ik in nauwe samenwerking met Anton van der Sluis. Voortgekomen uit een bewegingsonderzoek vertrekkend vanuit de poëtische onderzoekvraag: Hoe ontmenselijk je een lichaam aan de hand van een nieuw bewegingsmechanisme? Hoe elimineer je het brein en laat je het lichaam het werk doen?

In Sterveling wurmt, tot kruipt, tot sleept, een creatuur zich over de grond.
Een ondefinieerbaar wezen dat een hoopvol parcours aflegt om op het hoogtepunt weer tot stilstand te komen. Daarna wordt het met ruwe zorg, liefdevol gewassen en klaargemaakt voor een volgende stap in de cyclus van leven en dood.

Sterveling poogthet ongemakkelijk vraagstuk ‘wat na de dood’ in vraag te stellen.
Zoekende naar de warmte en aanwezigheid van een naaste in een lichaam dat al koud en verlaten lijkt te zijn. Wat als ons eigen kruis en fysiek huis gewassen en behandeld wordt en de afwezigheid van onze eigen wil en wet ingetreden is. Het moment ons lichaam in handen gelegd wordt van een ander.